bomba patlar korkusu ile dışarıya çıkmamak

son iki gündür metropollerde yaşayan işi gücü olmayan insanların yaptığı şey. işi gücü olanlarda yoğun noktalarda arabalardan uzak yürümeye çalışıyor psikolojik bir bunalım içerisindeyiz toplum olarak.

küçük bir ilçede eğitim görüyorum, okulumun yanında karadeniz sahil yolu projesi için dağ delme işlemi yapıyorlar. dinamit patlatılıyor, irkiliyorum. büyükşehirlerde yaşayan güzel insanları düşünmek bile istemiyorum. kimsenin başına gelmesini istemeyeceğim -düşmanımın dahil- eylem.

yapılıp toplumun çoğunluğuna virüs gibi yapışırsa ülke olarak geri dönüşü olmayan bir yola girmiş oluruz korkmayın.gülün.gezin. temkinli olun.ama korkmayın. karanlıkla savaşırken cesurlara ihtiyacımız olacak. cesaret yoksa kendi aydınlığında bile kör olur insan.

ecel gelir korkusuyla yaşayamamak gibi birşey. bu ülkede hala sevdikleri değerleri için ideoloji fikir ayrımı yapmadan canını verecek insanlar hala nefes alıyorken kapılmamanız gereken ruh hali. herkesin kendi evi mülkü minyatür vatanıdır. mahallesi de öyle. komşuları veya tanıdıkları onun millet görüşüdür kendi payıma. mülklerinizden çıkmasanız da sizin için çıkanlara destek olmanız ümidiyle. kendi korkularına yenilen bir toplumu varolan hiçbir güç kurtaramaz.

ankarada yaşıyorum. son patlama hemen karşımda oldu. hatta öyle ki şiddetiyle yere düştüm. artık evden çıkamaz oldum gözümün tutmadığı kişilere şüpheyle bakıyorum. bu ilk değil biliyorum ki son da olmayacak ama ha deyince de defolup gidemiyorsun bu şehirden.

onların istediği bu zaten arkadaşlar . korku üzerine kurulmuş bir toplum istiyorlar. kimse aman vermesin bu hain oğlu hainlere . temkinli olun dikkat edin ama korkmayın .

kalabalık metrobüse kalıp patlamamak için okula 1 saat erken gelmek

tamamen psikoloji bozulmuş durumda , her gece yattığım da öyle şeyler geliyor ki aklıma ; babam çok yoğun olan bir yerde çalışıyor. hadi diyorum birsey olsa babama denk gelse ben ne yaparım. o gelene kadar kalbim sürekli sıkışıyor. diğer aile fertlerini düşünüyorum sürekli. ya onlardan birine bişey olursa diyorum.. çok çok kötü bir durumdayız. her an bir korkuyla yaşamak berbat birsey. ki bu bomba işi tek ailem için değil düşmanımın bile başına gelmesinden çok korkuyorum.

ankara'da yaşıyorum.3 bomba da yakınımda oldu.okulum zaten kızılay'a aşırı yakın.yurdum da keza öyle.gelip geçerken o kadar korkuyorum ki.herkesten şüphelenir olduk.sırt çantası takanlar özellikle. dışarı çıkamıyoruz,okula gidip yurda geldiğimde annemi arar oldum aksi takdirde kadın merak ediyor.her gün geçtiğimiz yollardan geçemiyoruz artık,yönümüzü değiştiriyoruz.avmlere girmeye çekiniyoruz.paranoyak bir millet olduk.

hepimize tüm dertlerimizi unutturan can korkusu. işsizliğimizi, yaşam konforumuzun gerilemesini, kültür sanattan uzaklaşmamızı, kalitesiz eğitim sistemini vb. unuttuk. sürekli haberleri takip ediyoruz acaba bir ihbar var mı? bu gün de almanya'dan türkiye için kırmızı alarm verildi.almanya'nın istanbul başkonsolosluğu, beyoğlu'ndaki özel alman lisesi ve ankara'daki almanya büyükelçiliği güvenlik gerekçesiyle bugün tatil edildi. kendi vatanımızda kırmızı alarm durumunda almanlar güvenlik önlemi alıyor. şaka gibi ama gerçek.

istanbul üniversitesi bana adeta "ya bu gece gel ya da gelir ecel" diyor :( (bkz: ikinci öğretim olmak)

gama iş merkezinin önünde(son bombanın patladığı yerin tam karşısı) bi arkadaşla bekliyorduk patlamadan 2 hafta önce. kanka buralarda durmayalım tehlikeli dedi. yok be olum nolcak bir şey olmaz korkma bu kadar dedim. olsun gel biz sakarya caddesi tarafına gidelim dedi gittik ve orada bekledik. şimdi bakıyorum da gama iş merkezinin karşısında bomba patladı ve ben o korkan arkadaşımın korkusunu hissediyorum. belki ondan da fazla hissediyorum. yani ben ve diğer korkan insanlar aslında ölümden değil ölümün onları takip edebiliyor olmasından korkuyorlar. terör bunu istiyor vs diyenler vardır, desinler. ben arkamda sevdiğim insanları bırakmak istemiyorum ya da sevdiğim insanların arkada beni bırakmasını. durum bu kadar basit aslında.

şu anda aldığım bir mesaj : sayın velilerimiz ve öğrencilerimiz kurumumuz 20 mart 2016 pazar günü güvenlik nedeni ile bir gün süreli kapalı olacaktır.. ( kadıköy de özel bir kurs tan geldi ) pazar günü kadıköy de işi olanlar bir kez daha düşünsün arkadaşlar.

hani ossurursun da pis kokacağını anlarsın çünkü ilk sen alırsın o kokuyu ve sonrası tiyatro yeteneğine bağlıdır. çaktırmadan daha bi yapışırsın sandalyeye ki hava alıp çıkmasın istersin o kedi yemiş havası veren koku... ama engel olamazsın ve mutlaka burunlara gider o koku. kimisi bunun insanca birşey olduğunu sehven yapıldığını düşünür ve tepki vermez kimi de götünde tıpayla geziyormuş da hiç osurmuyormuş gibi davranır ve ifşaya başlar belki de istem dışı hobaraaa diye carlar ya. bu da ona benziyor. ne yaparsanız yapın ecelden kaçılmaz. o koku yayılacak. korku da öyle. bombanın tenha yerden kalabalık yere giderken tam da sizin olduğunuz yerde sehven patlayabilme ihtimali var. bunu düşünerek yaşayın lütfen, bakın yaşamayı unutun demiyorum sadece sevdiklerinizle daha çok vakit geçirmeyi ihmal etmeyin. ölümden korkmayın çünkü er ya da geç herkes ölecek.

öyle bir hale geldik ki arkadaşlarla canımız bir şeyler çekse de kimse şöyle gerine gerine hadi dışarı çıkalım diyemiyor. çünkü dese bile kimsenin gitmeye hevesli olmayacağı yüzlerinden, hallerinden belli. kaldı ki gideceğimiz semtin daha önce 5 farklı yerinde bomba bulunduğu düşüncesi son zamanlarda artan korku propagandalarıyla birleşince kimseye de kızamıyor insan. haklılar. daha en büyüğü 20 yaşında. haliyle ölmek istemiyorlar. neyse deyip yemeksepetinden sipariş verelim diyoruz en sonunda. pes ediyoruz. korkuyla savaşamıyoruz çünkü. siparişi vereceğiz ama açık olması gereken büfelerin çoğu semtteki şubelerini bile açmamış. hatta yarın da açmayacak. belki pazartesi de açılmayacak çoğu büfe. herşeye tamam diyorsun. lanet olsun diyorsun. ama bir şey seni de korkutuyor. kimse ya ne oluyor arkadaş bu ne hal demiyor. o kadar işlemiş ki içimize; şu bomba geçsin, bu bomba geçsin diye diye yaşıyoruz. bilmiyoruz ki ölüm bir göz kırpması kadar yakın. belki bombalar patlamayacak ama sen olmayacaksın. kimse garanti vermiyorken yaşamana, bir iki günlük korkuyoruz ölümden. sonra unutuyoruz. yine unutacağız. hep unutmadık mı zaten?

şuan tam olarak yaşadığım durum. yarın aylardır beklediğim derbi var elimde kombinem var ama maça gidemiyorum. evet amaçları da bu değil mi zaten? evet bu, başardılar. ecel geldiyse zaten gitmesem de evde ölecek olabilirim ama en azından ailem benim cesedimi dağılmış halde almak zorunda kalmaz, sevdiğim beni o halimle hatırlamaz. kimseye x2 acı yaşatmış olmam. (bkz: tedbir kuldan takdir allahtan)